Αργά το απόγευμα της  Παρασκευής άρχισαν να δημιουργούν μία « νεκρή ζώνη» αδειάζοντας τους γύρω δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε πια να βγει η να μπει. Κατάσταση πολιορκίας. Η αυλή γεμάτη από μεγάλες παρέες που σχολίαζαν τα γεγονότα η σκαρφάλωναν στα κάγκελα και φώναζαν συνθήματα στους αστυνομικούς που έπιαναν τις γωνίες και  περίμεναν το δικό τους σύνθημα. Οι φωτιές που άναβαν για τα δακρυγόνα, έδιναν μια άγρια ομορφιά στο τοπίο κι όσο δυνάμωναν οι φωνές και τα τραγούδια, έλεγες, να η φλόγα που θα βάλει πυρκαγιά στον κόσμο. Σε μια άκρη της αυλής, καθώς μπαίνουμε αριστερά, κάτω από τις νεραντζιές ήταν μια μεγάλη ομάδα από αγόρια και κορίτσια του γυμνασίου που είχαν έρθει οργανωμένα από το σχολείο και χωρίς να το καταλάβουν, βρέθηκαν εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση που με τίποτα δεν μπορούσαν να προβλέψουν. «Στα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους» μπορούσες να διαβάσεις την αγωνία που ένοιωθαν για τους τρελαμένους γονείς και πιασμένα χέρι-χέρι, έδιναν κουράγιο το ένα στο άλλο. Αυτά τα παιδιά ποτέ δε βρέθηκαν τόσο κοντά ,όσο εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ έπαψαν πια να είναι παιδιά. Περασμένα μεσάνυχτα και 4,345,027 Αθηναίων ξαγρυπνούν κι από το σταθμό του Πολυτεχνείου μαθαίνουν πως γράφεται η ιστορία.    

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ακριβώς μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου και πίσω από τα τανκς, παρέταξαν μια μεγάλη ομάδα λοκατζήδων, με πλήρη εξάρτηση και εφ’όπλου λόγχη. Απ’τα μεγάφωνα, αυτά τα εικοσάχρονα παληκάρια, άκουγαν τη σπαραχτική φωνή του Δημήτρη να λέει…αδέρφια μας στρατιώτες, δεν μπορεί να σηκώσετε τα όπλα σας εναντίον μας. «Στα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους» μπορούσες να διαβάσεις την αγωνία, την επιθυμία να βρεθούν σαν άνθρωποι ελεύθεροι ανάμεσά μας και την αηδία για το γαμώτο της ιστορίας.

Παρασκευή 14-11-2008

Θανάσης Γκαϊφύλλιας.

Υ.Γ.

Αυτό το κείμενο μου το ζήτησε και το δημοσίευσε στα "Μουσικά Προάστια" ο φίλος Ηρακλής.